sábado, 16 de abril de 2016

Coma un río



Coma un río quixera eu ser: cantar

con estrelas no lombo cara ó mar,

deixando unha chorima en cada pedra,

e unha bágoa de Deus en cada herba.

 

Hai unha cousa clara coma o sol:

prós nosos ollos no está feita a lus

do mundo, ó abrente frío que se abreu

cando abrimos os ollos sobre o mundo.

 

E eu coma a néboa sobre os outros montes

que lles cobre a ferez  e mailas bágoas;

e eu coma a estrela que entra polo oco

do lousado do pobre na agonía.

 

Hai unha cousa clara coma a lus:

que no é para nós a música do mundo

a promesa raiante da hora enorme

en que se dixo: ¡ outro home veu ó mundo!

 

E eu como un fondo río de recendos,

de voces e de luces: coma o aire,

que beixa todo e non se apousa en nada

máis que no sangue, na raíz do sangue…

 

Díaz Castro. Nimbos (1961).

 

Río Neira



  Fotografía CC tirada da ligazón: https://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ARio_Neira.JPG