INVERNO
Esculca estrelecida, cos
ollos arrasados sob a friaxe, fitando fixamente paisaxes mariñas. Ao seus pés a
escuma branca de ondas imposibles lambendo outeiros e valados deixa asomar
picudas puntas de lanzales pinos, vellos guerreiros petrificados.
PRIMAVERA
A trabe do mundo ten
alicerces en Castroverde. Non é trabe de ouro nin de alcatrán. É de pedra e de
madeira. Unha madeira que aos poucos vai apodrecendo entre fungos, balores e humidades
silentes, se cadra por descuidos ou porque a terra que sostén foi excesivamente rigorosa cos seus fillos máis místicos. Cos que estaban destinados a coidala, a
untala en óleos recendentes coas súas propias mans.
VERÁN
O vrau axexaba aos nenos
deitados no prado. Sopláballes lene brisa nas súas pálpebras pechadas polo sol.
Na festa os nenos escoitaban só o ir e vir das abellas e tamén dalgún tabao. Tu bebías viño mineral. No serán, as vacas, regaladas de si mesmas,
eran as donas absolutas do universo da montaña.
OUTONO
Un millón de vacas. A terra fendida polo ferro en leiras infinitas. Alí,
na horta pequena debullamos mil veces estrañas legumes das súas vainas. Mazás ácidas
e tréboles verdes. Ao paso dos cometas, desde as grandes laxes, mirabamos ao firmamento rutilante, soñando
con druidas e música e cousas segredas e antigas. Castroverde lonxano era só unha
posibilidade máis desde A Vaqueriza.
